چهارم آذر سالگرد بیستمین سال اعدام بابامه

سلام
چقدر دلم می خواست یه روز برات نامه بنویسم
چقدر دلم میخواست الان اینجا بودی
چقدر دلم میخواست یه عکس دوتایی من وتو ازت داشتم مثل همونا که با سعید داری
چقدر دلم میخواست بدونم 20 سال پیش همین موقع به چی فکر میکردی
فکرت کجا بود به منم فکر میکردی؟
فکر میکردی ما من و سعید بعدا چه شکلی میشیم؟چی کاره میشیم؟
همیه نامه شد حرفای من خودت چطوری؟ خوش میگذره؟
راستی مامان حالش خوب نیست هواشو داشته باش
دوست دارم پسرت

وا بدی وا دادیاااا

فکر میکنی در چه حالیم خرابم خراب

می دونی چیه یه کل کلیه بین من و خدا فکر کنم با من دعواش شده

اوضاع داره هر روز بدتر میشه این سری یه بدبختی سرم اومده که

واقعا عاشقی یادم رفته

ولی می دونی چیه تحمل آدم یه حدی داره از حدش که گذشت دیگه

سختی نداره بی خیال میشی هر اتفاقی که بیوفته میگی به درک

فکر میکردم منم اینجوری شدم اما باید این یکی رو هم تحمل کنم

دلم پره گیجم

مغزم کار نمیکنه هر چند قبلا هم زیاد کار نمیکرد دارم اولین نشانه های

جنون واقعی رو تو خودم میبینم زیاد

خندم میگیره از این زندگی پرماجرا

برگشتم

چقدر اینجا خاک گرفته چند وقته اینجا رو وا نکرده بودم

دیگه تو صنف کله پز ها هم راهم نمی دن بدجوری کفگیرمون به ته دیگ خورده

تو این همه مدت که اینجا نمی نوشتم همه حرفامو با یه نفر می زدم اصلا دلم

نمی خواست با کس دیگه حرف بزنم واسه همین دکون و بستم رفتم دنبال بنایی شهرستان

شاید یه پول پله ای جور کنم

اما اون یه نفر رفت حرفای منم با خودش برد حالا من موندمو یه عالمه حرف نگفته

یه عالمه تنهایی

گفتم دیگ و کاسه و ملاغه رو جمع کنم ببرم شهرستون از تهرون لجم میگیره

همونجا دکون و وا میکنم

اما اینجا رو چقدر خاک گرفته مثل دلم