تو گمان مبری مغلوب ام ای دوست

روزگار ای شاهد ویرونی ما

خشم وقهرت باعث حیرونی ما

تا حالا شده یه جایی گیر کنی که لز هر وری بری به بن بست برسی؟

گیر کردم هر چی به خودم میگم ول کن بزن به بی خیالی نمیشه انگار یه چیزی که از هم پاشید دیگه کاریش نمی شه کرد

کسایی که همه ی زندگیم هستن همشون داغونن هر کدوم یه جوری رفتن تو خودشون و دارن از تو از هم می پاشن

خانواده عجب چیز عمیق و عجیب و مزخرفیه آدم ناخواسته واردش میشه و تمام عمر بهشون وصل میمونه خوب یا بدش

رو کاری ندارم اما دیدن ناراحتی افراد خانواده واقعا قابل تحمل نیست

نمی دونم رضای کوچولوی خونه ی ما چه جوری اینهمه اتفاق رو برای خودش حل می کنه اما اینکه هر روز می بینم گوشه

گیرتر میشه خیلی عذابم می دهد

مادر مادر مادر این یکی از همشون سخت تره مادرم هر روز پیرتر میشه شکسته شده نمیتونم نگاهش کنم و جلوی بغضم رو بگیرم

بماند

به قول سعید خان داداشم ما همه چیز بودیم جز این که بچه ی طلاق باشیم که اونم 1 ماه شدیم

ای فلک بس کن دیگه آتیش نسوزون

روی زخمامون دیگه نمک نپاشون